„Wysoko wrażliwe dzieci”

Wysoko wrażliwe dziecko może zachowywać się jakby było niegrzeczne, rozkapryszone, uparte                   i nieposłuszne. Możemy myśleć, że jest ono nieprawidłowo wychowywane, lecz wysoko wrażliwe dziecko zachowuje się w taki, a nie inny sposób z powodu jego „cech układu nerwowego”. Dzieci te są wrażliwe na bodźce płynące z zewnątrz, łatwo mogą się one przestymulować reagując buntem i oporem na dane sytuacje. Igorek nie chce zdjąć butów, potrafi, lecz na prośby rodziców reaguje krzykiem, płaczem, machaniem nogą, nie chce zrobić nikomu krzywdy. Wiemy, że sam potrafi zdjąć buty, ale dzisiaj nie ma na to ochoty. Okres adaptacyjny może być trudniejszy niż u innych rówieśników. Kiedy powinien powiedzieć „tak”, jego odpowiedź brzmi „nie”. „Najlepiej czuję się, gdy działam w trybie indywidualnym, czyli robię tak jak chce, kiedy chce, jak długo chce i w tempie jaki mi odpowiada. Dlatego mogę mieć trudności                 z dostosowaniem się do poleceń kierowanych do całej grupy, podążaniem za nauczycielem”. Każde dziecko chce być chwalone, doceniane, lubiane, czasami jednak dziecko wysoko wrażliwe jest karcone i to niejednokrotnie, ponieważ nie robi tak jak powinien, ponieważ reaguje nie tak jak tego oczekujemy „dlaczego wszyscy słuchają tylko nie ty”. Pamiętajmy, że do każdego dziecka tak jak i do dorosłego człowieka podchodzimy jako do indywidualnej jednostki, której nie da się wpisać w szablon. Z ciężkim sercem zauważamy, że zdarza się „przyklejać” dzieciom etykietki, nie robią to dorośli, ale często dzieci „beksa”, „niegrzeczny”, „mały”. Uczmy dzieci od najmłodszych lat szacunku do drugiego człowieka, wrażliwości na odmienność, empatii i współczucia.